Vanwege HR 27 mei 2016, ECLI:NL:HR:2016:996 vraagt de auteur aandacht voor de wellicht ‘gemakkelijkere’ en onbekende mogelijkheid om vergoeding van de waarde van onverschuldigde en naar hun aard niet ongedaan te maken prestaties ex art. 6:210 BW te vorderen. Deze grondslag lijkt vanuit processueel perspectief zelfs te prefereren boven de ongerechtvaardigde verrijking.

In deze bijdrage staat de vraag centraal waar de wetgever rekening mee moet houden bij het reguleren van privaatrechtelijke verhoudingen, waarbij de overheid vaak partij is en waarbij publieke belangen een grote rol spelen. Dit wordt besproken aan de hand van het wetsvoorstel tot verbetering van de huurbescherming van huurders van ligplaatsen. Uit dit voorbeeld worden algemene lessen getrokken. Hieruit blijkt dat het ten eerste van belang is om alle betrokken belangen, zowel publieke als private, in kaart te brengen. Ook dient een zorgvuldige belangenafweging plaats te vinden, zodat er niet een te zeer wordt benadrukt ten koste van de andere. Tot slot dient rekening te worden gehouden met de aard van de rechtsverhouding. Als publieke belangen een belangrijke rol spelen, is enige verwevenheid van het publiekrecht met het privaatrecht onvermijdelijk, maar dit dient zo veel mogelijk te worden beperkt.

In deze bijdrage bespreekt de auteur de mogelijkheden om bekostigde hoger onderwijsinstellingen onder de reikwijdte van de Wet Markt en Overheid te brengen.

Eigendomsvoorbehoud is volgens artikel 3:92 BW levering van een zaak onder opschortende voorwaarde van betaling van de koopsom. De Hoge Raad oordeelde in zijn arrest van 3 juni 2016 in de zaak Rabobank/Reuser dat de verkrijger onder eigendomsvoorbehoud de zaak rechtsgeldig kan verpanden voordat de opschortende voorwaarde is vervuld. De pandhouder verkrijgt dan een pandrecht onder opschortende voorwaarde van eigendomsverkrijging door de pandgever. In Engeland stond eigendomsvoorbehoud in the picture in het arrest van het UKSC van 11 mei 2016 in de zaak Res Cogitans. Op een overeenkomst die een eigendomsvoorbehoud bevat en bepaalt dat de gekochte zaak mag worden verbruikt voordat betaling van de koopsom heeft plaatsgevonden, is de Sale of Goods Act niet van toepassing. Beide arresten en hun gevolgen voor de rechtspraktijk worden besproken.

Recent developments in the field of housing law have led to a renewed interest in eviction and the legal protection against homelessness. Because of European case law, courts need to apply a contextual approach in which tenants’ home interests and personal circumstances are taken into account more seriously. This paper explores the ways in which home interests and personal circumstances play a role in Dutch litigation concerning eviction because of rent arrears. Based on a quantitative systematic content analysis of nearly 100 written judgments of courts of first instance, it is found that tenants frequently advance various types of proportionality defences and refer to home interests and personal circumstances. Although Dutch courts do take these defences, home interests and personal circumstances into account, the vast majority of landlords’ claims are allowed. In one third of the analysed cases, the court dismisses the landlord’s claim and most of the time minimises the breach of the lease or refers to the disproportional effects of eviction or a tenant’s promise to change his behaviour.

In de zaak Ferreira da Silva e Brito e.a./Estado português heeft het Hof van Justitie in het kader van overgang van onderneming expliciet de luchtvaartsector als kapitaalintensieve sector aangewezen. Hoe verhoudt het arrest zich tot het oordeel van het Gerechtshof Amsterdam over de overgang van de passagedivisie van Martinair naar KLM? Daarnaast heeft het Hof van Justitie voor het eerst direct de rechterlijke macht aangesproken wegens het niet voldoen aan de verwijzingsplicht, reden waarom het arrest een landmark judgement is genoemd. Ten slotte heeft het Hof van Justitie zich uitgelaten over staatsaansprakelijkheid voor onrechtmatige rechtspraak, waarbij het maar zeer de vraag is of de hoge Nederlandse aansprakelijkheidsdrempel de door het Hof van Justitie herhaalde toets kan doorstaan.

Deze kroniek behandelt de rechtspraak op het gebied van de Wet marktordening gezondheidszorg (‘Wmg’), die van het College van Beroep voor het bedrijfsleven en de bestuursrechter is verschenen in de periode vanaf 1 september 2014 tot en met 1 juli 2016. Eerst worden de procedurele aspecten behandeld, enkele algemene principes van de tariefregulering, geordend van algemeen naar specifiek. Vervolgens wordt nog aandacht besteed aan een enkele uitspraak over het optreden van de NZa als marktmeester.

Jihadist networks have become a serious threat to Europe’s internal security and are therefore a policy priority. But what do we know about these networks and how should we counter them? This study focuses on the modus operandi of jihadist networks between 2000 and 2013 and gives an empirical insight in the organizational structures, activities, and involvement mechanisms of jihadist networks in the Netherlands. The data are derived from 28 police investigations, 51 interviews with police investigators, public prosecutors, lawyers, imams, and staff members from Asylum and Detention Centers. The findings show how jihadist networks have changed over the years and how this development has affected the way jihadists operate.

Over the last decades the number of people who have been detained on the suspicion of terrorism has significantly grown. This has resulted in an increased scholarly interest in the topic of prisons and terrorism. However, the main focus of academic research has been the period of incarceration. Especially the question whether terrorists should be isolated from other prisoners has received considerable scientific attention. What happens after their release still remains opaque. In this article some preliminary insights will be shared on particular aspects of the societal reintegration of former suspected terrorist detainees. It presents some of the obstacles, dilemmas and opportunities. These insights where obtained through semi-structured interviews with both professionals and former detainees with a jihadist background.

De zogenoemde ‘deeleconomie’ wordt steeds populairder en steeds meer elektronische platformen bieden goederen en diensten aan die niet door professionals, maar door gewone burgers geleverd worden. Dit levert kansen op, maar er zijn ook risico’s aan verbonden. Omdat de deeleconomie gebaseerd is op gedeelde consumptie, kunnen deze initiatieven in principe leiden tot een lager verbruik van hulpbronnen, minder CO₂-uitstoot en een grotere vraag naar duurzamere producten van goede kwaliteit. Als nadelen worden vaak genoemd een gebrek aan regels, arbeidsonzekerheid, gevaren voor de veiligheid van de gebruikers en schending van de privacy van consumenten. Dit alles werpt de vraag op hoe de wetgever met de opkomst van de deeleconomie moet omgaan: moet hij maatregelen nemen om de deeleconomie te bevorderen of bestaande regelgeving toepassen? De auteur neemt het standpunt in dat, omdat de deeleconomie nog in grote beweging is, er een voorlopige oplossing moet worden gevonden waarbij de voordelen van de deeleconomie afgewogen worden tegen de publieke belangen die op dit moment onbeschermd blijven. Deze derde weg kan worden bewandeld door de invoering van afwijkende regels of via experimenten. De wijze waarop de gemeente Amsterdam omgaat met Airbnb is volgens de auteur hiervan een goed voorbeeld.

In 2002, the Dutch Ministry of Justice introduced the programme ‘Reducing Recidivism’ to reduce high recidivism rates among ex-prisoners. As part of this programme, a special project called ‘Follow-up care for former detainees’ was launched late 2004. Until then, little attention had been given to this topic and there had not been any organised form of cooperation between municipalities and penal institutions. In many cases the basic conditions for reintegration were not well arranged. The main aim of the project was to establish a connection between prisons and municipalities by which the basic conditions for social reintegration could be settled. First, cooperation at working level practice was established. In 2007, this practice was confirmed at a political administrative level. In doing so, a unique form of cooperation between prison services and municipalities for follow-up care for former detainees has been realised in the Netherlands.