In zijn arrest van 9 maart 2012 (LJN BV8198) heeft de Hoge Raad geoordeeld dat een drijvende woning (‘marina’) in het algemeen een roerende zaak is. In deze bijdrage betoogt de auteur dat op deze kwalificatie het een en ander valt af te dingen. Voorts blijken drijvende woningen in het belastingrecht, het huurrecht en het bestuursrecht op een verschillende wijze te worden behandeld. Uit praktijk- en rechtszekerheidsoogpunt is dit een onwenselijke situatie.

Als gevolg van een voorgenomen aanpassing van de Invorderingswet 1990 in het kader van het Belastingplan 2013 worden de rechten van financiers met een stil pandrecht en eigendomsvoorbehoud ondergeschikt gemaakt aan het bodemvoorrecht van de fiscus. Met het oog op de te verwachten juridische en economische implicaties pleit de auteur voor opschorting en heroverweging van de voorgestelde aanpassing.

In deze bijdrage wordt onderzocht wat het arrest ASR Verzekeringen/Achmea (HR 6 april 2012, LJN BU3784), waarin de Hoge Raad heeft geoordeeld dat de regresvordering op grond van art. 6:10 lid 2 BW ‘pas ontstaat indien de hoofdelijk verbonden schuldenaar de schuld voldoet voor meer dan het gedeelte dat hem aangaat’, betekent voor de financieringspraktijk.

Recente rechtspraak geeft aanleiding tot het nader onderzoeken van de huidige registratie van pandakten bij de Belastingdienst. Elektronische registratie van onderhandse (verzamel)pandakten leidt niet alleen tot kostenbesparing, maar ook kunnen problemen omtrent de rangorde in geval van meervoudige stille verpanding gedeeltelijk worden ondervangen. Andere praktische problemen zullen geheel tot het verleden behoren.