In this article four possible relations of the credit crunch and corporate crime are examined. A first relation is that cases of accounting fraud have contributed to the causation of the crisis. Due to these scandals the trust in large corporations and the financial sector would have been eroded. A second possible relation is the reverse: the crisis will lead to more corporate crime. Because of the crisis companies run into financial difficulties. In their despair they could try to cut costs by not complying with regulations or they could try to gain illegal profits through fraud. The third relation is the criminalization of more unethical corporate behavior. The moral outrage on the behavior of banks and insurance companies that contributed to the crisis might lead to an increased labeling of risky or greedy of corporate executives as crime. This will result in more regulation. The fourth and final relation is that these amplification effects will lead to the discovery of more corporate crime.

In deze bijdrage biedt de auteur een algemene beschouwing over de Code Banken, een vorm van zelfregulering van de Nederlandse Vereniging van Banken.

Deze bijdrage geeft een overzicht van de inhoud van het wetsvoorstel Wijziging van de Wet op het financieel toezicht, de Wet giraal effectenverkeer en het Burgerlijk Wetboek naar aanleiding van het advies van de Monitoring Commissie Corporate Governance Code.

Het wetsvoorstel tot wijziging van de Wet giraal effectenverkeer (Wge) heeft twee hoofddoelstellingen: de uitbreiding van de bescherming van de belegger in geval van faillissement van de instelling waar de belegger zijn effecten in bewaring heeft gegeven en het bewerkstelligen van een verdergaande vorm van dematerialisatie van het giraal effectenverkeer dan thans is voorzien in de Wge. Beoogd is het gebruik van effectenbewaarbedrijven zo veel mogelijk overbodig te maken en het aantal fysieke stukken verder te doen afnemen. Dit wordt bereikt door het toepassingsgebied van de Wge uit te breiden en door voor te schrijven dat effecten aan toonder uitsluitend door middel van verzamelbewijzen in bewaring kunnen worden gegeven. In zijn bijdrage bespreekt Polderman op welke manier de voorgestelde wijzigingen van de Wge moeten leiden tot het bereiken van deze twee hoofddoelstellingen in het licht van de huidige situatie. Tevens laat hij enkele in het oog springende voorgestelde wijzigingen van de Wge de revue passeren.

Volgens Michiel Herweijer zijn er in de notitie Vertrouwen in wetgeving vijf hoofdlijnen terug te vinden:

1. terughoudend zijn met nieuwe wetten;

2. meer ruimte geven aan burgers, bedrijven en uitvoerders;

3. meer aandacht voor uitvoering en toepassing van wetten;

4. vaker gebruikmaken van ICT-toepassingen bij ontwerp en redactie van wetteksten;

5. meer aandacht voor Europese rechtsvorming.

Volgend op kapitaalinjecties door de Nederlandse Staat in het najaar van 2008, werden op voordracht van de minister van Financiën commissarissen benoemd bij enkele financiële instellingen. Hoewel de publieke perceptie anders is, handelen ‘overheidscommissarissen’ zonder last en ruggespraak en is hun richtsnoer het belang van de vennootschap en de met haar verbonden onderneming. Zij mogen zich niet laten leiden door politieke of beleidsmatige doelstellingen van de minister. Tevens mogen zij geen koersgevoelige informatie delen met de minister, tenzij dat ‘strikt noodzakelijk’ is. Tegen deze achtergrond onderzoeken Raaijmakers en Prinsen in hun bijdrage of het beheer van staatsdeelnemingen (naar Engels voorbeeld) kan worden ondergebracht bij een ‘Agentschap Staatsdeelnemingen Financiële Instellingen’.

Verburg signaleert in zijn proefschrift een spanningsveld tussen grensoverschrijdende besluitvorming en de invloed van de ondernemingsraad die tot het Nederlandse territoir beperkt is. Het proefschrift is een aanwinst voor de medezeggenschapsrechtspraktijk door de inzichtelijke wijze waarop Verburg de reikwijdte van het adviesrecht en de jurisprudentie over toerekening in de internationale context beschrijft. De recensenten beschrijven de onderwerpen van het proefschrift en verdiepten zich in de vraag hoe het gesignaleerde ‘medezeggenschapsgat’ kan worden verkleind. Dat leidde tot reflecties over de Europese dimensie van de medezeggenschap, aanbevelingen aan de wetgever en een actualisering van de literatuur en de jurisprudentie tot eind 2008.

In deze bijdrage behandelen de auteurs de belangrijkste wijzigingen van de aangepaste corporate governance code, waaronder interne risicobeheersing en controle, bezoldiging van bestuurders, de responstijd van het bestuur en verplichtingen van aandeelhouders, en signaleren ook enkele aandachtspunten.