Charles Kindleberger unravelled the anatomy of a typical financial crisis in his famous book Manias, panics and crashes (1978). He stresses that during a boom the tendency to swindle and be swindled runs parallel to the tendency to speculate. In this article five famous and non-famous swindles over the past ninety years are analyzed. Each financial boom, and each financial crisis during this period of modern capitalism experienced at least one famous financial swindle, which is to be seen as typical for the boom and the subsequent deception. The five swindlers described are Charles (Carlo) Ponzi in the 1920s, Ivar Krueger around 1930, Bernie Cornfeld in the 1960s/1970s, Michael Milken in the 1980s and - very recently - Bernard Madoff. His 65 billion dollar fraud is to be seen as the first worldwide Ponzi scheme - a fraud that lasted longer, reached wider and cut deeper than any similar scheme in history. An analysis of these five cases yields several striking similarities. It is concluded that financial swindles are no random events, but the result of both structural changes and circular waves of economic and financial boom and bust.

This contribution seeks to explain our commitment to the ambition to establish constitutional government, given the fact that this ambition appears to be unsuccessful. As for the latter, it is argued that the constitutional ambition is unsuccessful in that it is based on the idea of legal closure, whereas the practice of constitutional decision-making shows a continuous failure to establish such closure. To explain why political communities are nevertheless drawn to the constitutional ambition, this contribution defends that the idea of the constution as a governing normative framework functions as a useful fiction. This fiction, so the argument goes, facilitates a certain kind of public debate that enables political communities to express their collective identity.

Er bestaan in verhoudingen tussen een burger en de overheid drie vormen van doorwerking van het publiekrecht in het privaatrecht. De eerste vorm van doorwerking hangt samen met de rechtsmachtverdeling tussen de burgerlijke rechter en de bestuursrechter. De tweede vorm van doorwerking hangt samen met de voorrang van publiekrechtelijke normen in het privaatrecht. Deze voorrang kan op twee manieren worden bereikt. Het is mogelijk dat publiekrechtelijke normen op onaanvaardbare wijze worden doorkruist indien gebruik gemaakt wordt van een privaatrechtelijke bevoegdheid. Een andere wijze waarop deze voorrang kan worden bewerkstelligd is het opnemen van een regeling in het publiekrecht van materie die ook in het BW is geregeld. De derde vorm van doorwerking betreft de doorwerking van publiekrechtelijke regels via open normen in het privaatrecht. Met het oog op de toekomst rijst de vraag welke van deze drie vormen van doorwerking in de toekomst zullen blijven bestaan en welke het meest prominent zullen worden.