The integration policy of the Dutch government encourages the development of a society where members of ethnic minorities can fully realize their civil rights and can fulfill their social rights and duties. The same is true for priests and clergymen who come to the Netherlands on behalf of the ethnic minority groups that live in the Netherlands. They will have to be prepared for Dutch society and their role as clergymen within the Dutch secular nation. The specific integration programme that the government introduced in 2002 for this particular target group will end in 2014. During the last 12 years this programme has changed considerably as a result of developments in the social and political context that influenced the integration policy of the government. In this paper the considerations and policy changes towards integration in general and more specific towards the integration of immigrant priests and clergymen in the Netherlands are pointed out, together with the changes in the programme entailed by these policy changes.

In dit artikel wordt het wetsvoorstel voor de Omgevingswet beoordeeld op de aspecten van handhaving. Auteurs betogen dat de regering onvoldoende lering heeft getrokken uit fouten in het verleden. Daardoor laat de Omgevingswet een kans liggen op een fundamentele koerswijziging in de handhaving van het omgevingsrecht.

Both the traditional liberal view of freedom as absence of paternalist state interference and the nonliberal Foucaultian analysis of modern governmentality as fully consisting of behavioural management cannot provide an adequate explanation or justification of the popularity of nudging. Alternatively, the theory of interactive metal fatigue shows why nudging is neither paternalist nor managerial; it is better understood as a much-needed and very contemporary way of assisting the modern individual who is no longer able to carry the full burden of his own emancipation. Nudging is thus found unobjectionable, and even beneficial, as long as it enables individuals to act in accordance with the emancipatory norms they themselves adhere to, but not always manage to act on, due to interactive metal fatigue.

De Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ) heeft geëxperimenteerd met een nieuwe vorm van inspectie gebaseerd op systeemtoezicht (ST). Het experiment volgt uit voortgaande ontwikkelingen in de governance van zorginstellingen. Het experiment is gevolgd en ondersteund met formatief onderzoek. Geleerd is dat ST in de Nederlandse gezondheidszorg, mits gericht en evenwichtig toegepast, een bijdrage kan leveren aan de doelstellingen van de IGZ ten aanzien van effectief en efficiënt toezicht. ST maakt ‘inspectiemaatwerk’ mogelijk. Daarenboven geeft dit artikel inzicht in de werkwijze die gebruikt kan worden bij de modernisering van toezicht.

Effectiviteit van belastingwetgeving is niet alleen afhankelijk van de wijze waarop de regels zijn ingericht en worden uitgevoerd door de belastingheffer, maar ook van de instelling en het gedrag van de belastingbetaler. De Belastingdienst zet vanuit deze gedachte niet alleen in op toezicht en handhaving, maar ook op service, ondersteuning en vormen van samenwerking. Inzichten uit gedragswetenschappen zijn hierbij onmisbaar om ervoor te zorgen dat inspanningen effectief zijn en niet averechts uitpakken. De auteurs gaan in op een aantal kenmerken van het gedrag van belastingbetalers (aan wie niets menselijks vreemd blijkt) en de wijze waarop daarmee door de Belastingdienst rekening wordt gehouden bij de uitvoering van zijn taken. Daarnaast besteden ze aandacht aan enige lessen die hieruit ook door de wetgever te trekken zijn.

De inhoudelijke en financiële opgaven waarvoor gemeentelijke toezichthoudende organisaties zich gesteld zien, zijn ongekend groot. De omvang en complexiteit van het takenpakket nemen toe terwijl de uitvoeringsapparaten rigoureus afslanken. Kortom, meer en complexere taken met minder bezetting. In dit artikel betoog ik dat de gemeentelijke toezichthouders in een lastig pakket gebracht worden. De eisen die gesteld worden, zijn velerlei en tegenstrijdig. De regie erop ontbreekt waardoor gemeenten overspoeld worden met ingrijpende beleidsvoornemens die tezamen een te groot beslag leggen op het verandervermogen. Een reflectie op een andere organisatie van de uitvoering is dan ook noodzakelijk.

Judges in the Netherlands have recently expressed their concerns in the media over the organization of the judiciary and the pressure to deliver output. At the same time, they consider themselves highly loyal to their work. In this article we explore this seeming contradiction by studying the developments in the selection, training and organisation of the judiciary and considering the consequences that these developments could have on the loyalty of judges. In doing so, a distinction is made between loyalty to the profession, to the organisation and to colleagues. We follow Hirschman's theory on Exit, Voice and Loyalty and determine that the act of judges expressing their concerns (instead of exiting the judiciary) is essentially a sign of their loyalty. However, we reason that this displays more loyalty to the profession than to the organisation. Due to changes in the selection and training of judges, more candidates who were formerly employed in other settings, e.g. in advocacy, will enter the profession. With their socialisation taking place in a more business-like setting, where values such as efficiency and productivity are significant, it is expected that they will be more willing to accept the new public management values which are criticized by the present generation of judges.

During the recent Senate debate about the constitutional state some senators expressed a concern about the tensions between the legislature and judiciary. The problems of overburdening, underfunding and instrumentalisation of the judiciary have a long history. The legislature has a tendency to overburden himself and the other powers of state, like the judiciary, notwithstanding the official policy to be reserved with regard to the responsibilities of government. The judiciary must adapt itself to an ever more prominent role in the constitutional state. The judiciary also has to generate its own legitimacy and cannot consider this to be a function of the legitimacy basis of the democratic legislator. The legislator for his part has all kinds of democratic wishes and expectations on how the judiciary can increase its own legitimacy basis by dealing quicker with more cases. In this context, the minister strongly adheres to the maxim that justice delayed is justice denied. The working methods of the judiciary have shown small and gradual steps in the direction of a more responsive and communicative procedure. However, the judiciary is not able to transform all its ideas into concrete initiatives and to transform successful initiatives into settled practices.

De wetgeving met betrekking tot het toezicht op de kwaliteit van zorg is complex, versnipperd en lacunair. De afgelopen jaren is verscheidene malen bepleit een integrale Toezichtwet in de zorg tot stand te brengen. De recent afgesloten thematische wetsevaluatie bestuursrechtelijk toezicht op de kwaliteit van zorg levert sterke aanwijzingen op dat een nieuwe Wet toezicht kwaliteit zorgsector meerwaarde kan hebben.

As a core element of the ‘rechtsstaat’ (a country under the rule of law) the importance of the principle of access to justice is widely agreed upon. Nevertheless it is complicated to reach an agreement on subjects that are pivotal to the implementation of this principle in practice. The needs of society change over time and the factors that influence the concrete accessibility are many (costs, length, complexity of procedures, etc.). Furthermore, as a result of the coming into being of ADR and new forms of law enforcement the use of the civil and criminal trial has declined. To evaluate the current state of access to justice against the backdrop of these factors and developments the central question should be whether the judge is still able to fulfil his function in a rechtsstaat of providing legal protection, whilst functioning as a counterbalance to the executive and law-making powers of the state.

In het publieke debat over de maatschappelijke onderneming domineren governance-aspecten, zoals de verdeling van taken en bevoegdheden tussen bestuur en toezicht. Ook vermogensrechtelijke aspecten verdienen echter aandacht, met name de vraag hoe de uitkering van winst door een maatschappelijke onderneming aan haar investeerders zich zal verhouden tot het nagestreefde maatschappelijk belang.

De Nederlandse ziekenhuissector consolideert in rap tempo. Onder meer omdat de Autoriteit Consument & Markt (ACM) tot op heden alle ziekenhuisfusies goedkeurt. In dit artikel wordt aan de hand van een recent goedkeuringsbesluit, dat exemplarisch is voor de huidige toepassingspraktijk, uiteengezet dat de wijze waarop ACM ziekenhuisfusies beoordeelt niet aan de rechtmatigheidsvereisten van artikel 41 lid 2 Mw voldoet.

Op 9 september 2013 verscheen het rapport ‘Toezien op publieke belangen’ van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR). De ondertitel ‘Naar een verruimd perspectief op rijkstoezicht’ is veelzeggend. Het zinspeelt op een veranderende kijk op toezicht. Dat toezicht volop in de maatschappelijke, politiek-bestuurlijke en wetenschappelijke belangstelling staat, wordt mede veroorzaakt door kwesties als Vestia (woningcorporatie), Amarantis (onderwijs), SNS (financiële sector) en Ruwaard van Putten ziekenhuis (gezondheidszorg). Dit zijn recente voorbeelden van situaties waar mogelijk falend toezicht een rol heeft gespeeld.