In the nineteenth century in the Netherlands, tramps and beggars were sent to Veenhuizen to work there as a form of punishment and rehabilitation. To investigate the background of these banished men, the authors drew a systematic 5% sample out of 6.000 men who were banished between 1896-1901. Using information from the so-called ‘signalements’-cards that were compiled, the authors found that the Veenhuizen men were not uneducated, unskilled workers, but on the contrary, often had some kind of (semi-)skilled profession. Many did not have a permanent abode, and only a few had (ever) been married. At on average 45 years of age, the Veenhuizen convicts were old for the era they lived in. As such these men lacked and had probably at some point in their lives lost societal as well as social ties, and had gone adrift.
Recidivism was high. While the Veenhuizen measure may have been effective in delivering society from the blemishes that these men represented, but in general it didn't turn these men into fully participating citizens.

Er bestaan in verhoudingen tussen een burger en de overheid drie vormen van doorwerking van het publiekrecht in het privaatrecht. De eerste vorm van doorwerking hangt samen met de rechtsmachtverdeling tussen de burgerlijke rechter en de bestuursrechter. De tweede vorm van doorwerking hangt samen met de voorrang van publiekrechtelijke normen in het privaatrecht. Deze voorrang kan op twee manieren worden bereikt. Het is mogelijk dat publiekrechtelijke normen op onaanvaardbare wijze worden doorkruist indien gebruik gemaakt wordt van een privaatrechtelijke bevoegdheid. Een andere wijze waarop deze voorrang kan worden bewerkstelligd is het opnemen van een regeling in het publiekrecht van materie die ook in het BW is geregeld. De derde vorm van doorwerking betreft de doorwerking van publiekrechtelijke regels via open normen in het privaatrecht. Met het oog op de toekomst rijst de vraag welke van deze drie vormen van doorwerking in de toekomst zullen blijven bestaan en welke het meest prominent zullen worden.

In recent years it has become popular in political discourse and academic literature to talk about the blurring boundaries between transnational terrorism and organized crime. In addition, the terrorist attacks of 11 September 2001 have instigated a debate on the link between transnational terrorism and state failure. This article scrutinizes this so-called ‘black hole’ thesis and its relationship to the crime-terror nexus by addressing the political significance of such conceptual blurring within an international context that is increasingly characterized by uncertainty and uncontrollable risks.

In het ontslagrecht zijn vele gezichtspunten relevant. Waarom zijn zij relevant? Betoogd wordt dat de vele redenen hiervoor zijn samen te vatten als drie toetsen: de verwijtbaarheidtoets, de proportionaliteitstoets en de continuïteitstoets. Volgens de eerste toets moeten gradaties van verwijtbaarheid bij een tekortkoming relevant zijn voor de bescherming tegen ontslag. Volgens de tweede toets moet het gewicht van de ontslaggrond proportioneel zijn aan de ingrijpendheid van het ontslag.Volgens de derde toets moet ontslag (desondanks) mogelijk zijn als zinvolle voortzetting van de overeenkomst niet haalbaar is. Is dat laatste het geval, dan moet eventuele disproportionaliteit van het ontslag (dan maar) worden uitgedrukt in een vergoeding. De analyse van gezichtspunten bij ontslag geeft aanleiding tot de stelling, dat bij het vaststellen van de ontbindingsvergoeding onvoldoende getoetst wordt aan proportionaliteit, zodat de vergoedingen gemakkelijk disproportioneel zijn.

In deze bijdrage worden kort de ontwikkelingen geschetst die het medisch aansprakelijkheidsrecht in België heeft ondergaan en wellicht nog zal ondergaan. In België ligt het foutaansprakelijkheidsrecht als systeem tot vergoeding van medische schade reeds lang onder vuur. Door de Wet van 15 mei 2007 werd het klassieke foutaansprakelijkheidsrecht als vergoedingssysteem voor medische schade afgeschaft en werd er een nieuw vergoedingssysteem ingevoerd, waarbij de fout als grondvoorwaarde tot de vergoeding wordt geschrapt (het zogenoemde ‘no fault’-systeem). Hoewel de inwerkingtreding voorzien was voor 1 januari 2008, is dit systeem nooit in werking getreden. Op 23 oktober 2008 besliste de federale ministerraad om de nieuwe ingevoerde no fault-regeling te herzien en te vervangen door een foutloze aansprakelijkheidsregeling, geïnspireerd door het Franse systeem (tweesporensysteem). Tegelijkertijd werd beslist om het Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg, het KCE, te belasten met een studieopdracht om de kostprijs te ramen van een dergelijk systeem in België. De inwerkingtreding van de no fault-Wet van 15 mei 2007 werd, in afwachting daarvan, voor de tweede maal uitgesteld voor onbepaalde tijd, via een bepaling in de Wet houdende diverse bepalingen (I) van 22 december 2008. De zet die de procedure inzake de geschillen over het toepassingsgebied van de no fault-Wet regelde (Wet inzake de regeling van geschillen van 15 mei 2007) werd eveneens voor de tweede maal uitgesteld, via een bepaling opgenomen in de Wet houdende diverse bepalingen (II) van 22 december 2008. Op dit moment speelt dus nog steeds het ‘klassieke’ foutaansprakelijkheidsrecht.

In zijn bijdrage tracht Meijer Timmerman Thijssen een indruk te geven van de mate waarin het Nederlandse recht zich ontvankelijk heeft betoond voor de adoptie van concepten en modellen uit de Anglo-Amerikaanse rechtspraktijk. De uiteenzetting is in het bijzonder toegespitst op de financieringspraktijk, omdat – door zijn internationale karakter – de invloed van dergelijke modellen en concepten zich daar het sterkst doet gevoelen.

In deze bijdrage behandelt de auteur de volgende vraag: als een onroerende zaak toebehoort aan twee eigenaren en door die onroerende zaak wordt schade veroorzaakt aan een van die mede-eigenaren, is de ene eigenaar dan aansprakelijk jegens de andere?

Auteur heeft een kritische blik geworpen op de nieuwe ICT~Office-voorwaarden, in het bijzonder op de opbouw en de aansprakelijkheidsregeling en meent dat die uit het oogpunt van de leverancier belangrijke verbeteringen bevatten, maar ook beter hadden gekund.

Het artikel geeft een beeld van de toerekeningseis in het Nederlandse, op het Europese recht geënte, aansprakelijkheidsrecht. Het confronteert twee rechtsgebieden met elkaar: het mededingingsrecht en het gelijkebehandelingsrecht. De analyse van de verschillen, zowel met betrekking tot de vestiging als de omvang van de aansprakelijkheid, leidt tot een pleidooi voor een coherente toepassing van de toerekeningseis.

Public Private Partnerships (PPS) are becoming one of the most popular answers to problems of crime and disorder. In this contribution, the authors research the Collective Shop Ban, maybe the most successful form of Public Private Partnerships currently operating in the Netherlands. A Collective Shop Ban is a civil measure bestowed upon a person by the shop owner, when s/he displays ‘unwanted behaviour’. As a consequence entry can be denied for every shop assembled in the association of entrepreneurs. In 2007 almost 900 people have been denied access to over 450 shops in the city centre of The Hague. This new form of collaboration between police, public prosecution service and entrepreneurs has already been rewarded with the Regional Crime Control Platform ‘safety award’. However, the authors question the effects of this collaboration. They argue that the Collective Shop Ban creates its own public of ‘unwanted shoppers’, that can be banned from a shopping area by devising new terms of exclusion. This ‘public’ is subjected to new means of power, to be applied by private security guards and shop owners. While entrepreneurs celebrate the possibilities of this civil measure, the authors warn for the juridical and ethical consequences of this measure.

Oostenbrink bespreekt in zijn bijdrage het voorstel van de Europese Commissie voor een verordening van de raad betreffende het Statuut van de Europese besloten vennootschap (Societas Europaea) en het door de Europese Parlement gewijzigde voorstel, in het licht van de huidige besloten vennootschap en de Flex-bv. Hij is van mening dat de Societas Europaea gebaat is bij meer uniforme regelgeving die zo veel mogelijk door de verordening zelf en niet door het nationale recht dient te worden uitgelegd.

In deze bijdrage bespreekt de auteur twee aspecten die veelvuldig aan de orde komen bij procedures over of voorafgaand aan overnamecontracten, te weten uitbetalingen op grond van escrow-overeenkomsten en meldingstermijnen bij inbreuken op garanties.

Met de invoering van de Wet IB 2001 is overgangsrecht gecreëerd voor rentetermijnen die waren aangegroeid vóór 1 januari 2001, maar op dat moment nog niet genoten. Bedoelde regelingen blijken niet evenwichtig, als gevolg van het feit dat voor de aftrekzijde van de rente een bepaling ontbreekt. Tijdens overleg met leden van de Tweede Kamer in 2009 heeft de staatssecretaris van Financiën aangegeven bereid te zijn te kijken naar de kritiek.Inwilliging van het verzoek om de knelpunten op te lossen zou voor de praktijk welkom zijn. Een wat ruimer geformuleerd overgangsrecht zou op eenvoudige wijze kunnen worden gerealiseerd. In een dergelijke regeling is het onderscheid tussen keuzelegaatrente en overbedelingsrente, waar het Hof Den Haag zich onlangs over heeft gebogen, niet meer relevant.

Renée Kool reageert op het artikel De komende emancipatie van het slachtoffer van Jan van Dijk.

Public Private Partnerships (PPS) are becoming one of the most popular answers to problems of crime and disorder. In this contribution, the authors research the Collective Shop Ban, maybe the most successful form of Public Private Partnerships currently operating in the Netherlands. A Collective Shop Ban is a civil measure bestowed upon a person by the shop owner, when s/he displays ‘unwanted behaviour’. As a consequence entry can be denied for every shop assembled in the association of entrepreneurs. In 2007 almost 900 people have been denied access to over 450 shops in the city centre of The Hague. This new form of collaboration between police, public prosecution service and entrepreneurs has already been rewarded with the Regional Crime Control Platform ‘safety award’. However, the authors question the effects of this collaboration. They argue that the Collective Shop Ban creates its own public of ‘unwanted shoppers’, that can be banned from a shopping area by devising new terms of exclusion. This ‘public’ is subjected to new means of power, to be applied by private security guards and shop owners. While entrepreneurs celebrate the possibilities of this civil measure, the authors warn for the juridical and ethical consequences of this measure.