Dit artikel signaleert dat rechters recentelijk steeds vaker bereid zijn om in te grijpen in het bestuur van een stichting. Bestuurders van claimstichtingen dienen hierop bedacht te zijn. Daarnaast moeten zij rekening houden met de eisen die de Claimcode en het wetsvoorstel bestuur en toezicht rechtspersonen aan (de governance van) een dergelijke stichting stellen.

In Lindorff/Nazier beantwoordt de Hoge Raad ‘vervolgvragen’ op Lindorff/Statia, waarin telefoonabonnementen met ‘gratis’ toestel onder meer werden gekwalificeerd als koop op afbetaling. In Lindorff/Nazier draait het om (de consequenties van) eventuele ambtshalve vernietiging van dergelijke overeenkomsten. De auteurs behandelen de wederzijdse verplichtingen van betrokken partijen na vernietiging en enkele aspecten van collectieve afwikkeling.

In deze bijdrage geeft de auteur een overzicht van de WCAM-schikkingen die in de afgelopen tien jaar verbindend zijn verklaard. Daarnaast wordt ingezoomd op enkele aspecten omtrent de regeling, de belangenbehartigers en de financiering van hun activiteiten.

Het is niet wenselijk dat aan de rechter een belangrijke rol wordt toegekend in de collectieve procedure. Een belangrijk hulpmiddel zou kunnen zijn dat in de procedure deskundigen worden betrokken die de soorten van schade in kaart brengen en daarbij behorende categorieën van schadevergoeding bepalen. Hoewel het belang van de toetsing van de kwaliteit van de claimorganisatie duidelijk is, past een doorlopende ontvankelijkheidskwestie niet in een effectieve procedure. Het verdient juist geen aanbeveling dat in een procedure één claimorganisatie als de leidende wordt aangewezen.

De sleutelbegrippen bij massaschade(geschilbeslechting): representativiteit, finaliteit en kwaliteitsborging door de rechter. De schadevergoedingeisende organisatie moet representatief zijn ter waarborging van de belangen van de achterban. Finaliteit betekent binding van deze achterban. Het gezag van gewijsde en het EVRM vereisen een opt-inmodel.