Samenvatting

De gewezen verdachte moet na een vrijspraak of sepot vaak nogmaals de strijd aangaan. Dit keer om onder andere zijn advocaatkosten vergoed te krijgen. De strafrechter toetst in deze ‘kostenvergoedingsprocedures’ of gronden van billijkheid aanwezig zijn om een schadevergoeding toe te kennen. In dit artikel gaan wij in op welke rol de keuze voor een bepaalde advocaat, diens in rekening gebrachte uren, de keuze voor een bepaalde processtrategie en overige factoren daarbij een rol (kunnen) spelen, waarbij de focus met name ligt op fraudezaken.
Verder gaan wij in op de tendens dat steeds vaker een discussie plaatsvindt over de vraag of een vergoeding voor de gekozen advocaat, diens werkwijze en/of processtrategie billijk is, terwijl volgens ons de rechter zich enigszins dient te distantiëren van het geven van een te intensief c.q. inhoudelijk oordeel over deze punten.
Afgesloten wordt met een aantal handvatten die van belang (kunnen) zijn bij het indienen van een schadevergoedingsverzoek van de advocaatkosten. Volgens ons dient de advocaat ervoor te waken dat de rechter binnen de grenzen van de billijkheidtoets blijft.