In deze bijdrage wordt ingegaan op de vraag of de praktijk iets heeft aan de steeds strengere wettelijke regels voor afspraken over betaaltermijnen. Uitgelegd wordt op welke manieren bedrijven nog steeds aan die regels kunnen ontsnappen, en waarom verdere aanscherping tot nu toe weinig effectief is gebleken.

Duurzaamheid speelt een steeds grotere rol in de bedrijfsvoering van ondernemingen. Er wordt dan ook steeds vaker een beroep gedaan op juristen om dit op de juiste manier in commerciële contracten te verankeren. Dat blijkt in de praktijk nog niet zo eenvoudig. In dit artikel bespreken de auteurs enkele uitdagingen en mogelijke oplossingen uit hun praktijken, met als doel een kader en een richting te bieden voor de zoekende jurist.

Sinds jaar en dag maakt de overheid gebruik van specifieke algemene inkoopvoorwaarden voor de inkoop van roerende zaken bij derden, de Algemene Rijksinkoopvoorwaarden (ook wel afgekort tot ARIV). De meest recente versie is die welke gepubliceerd is in 2018 (ARIV 2018). In deze bijdrage wordt een aantal aspecten van de Rijksinkoopvoorwaarden 2018 onder de loep genomen vanuit het perspectief van de leverancier.

In deze bijdrage gaat de auteur eerst in op het arrest van het HvJ EU (HvJ EU 20 april 2023, ECLI:EU:C:2023:311) om vervolgens in te gaan op het arrest van de Hoge Raad van 2 juni 2023 (HR 2 juni 2023, ECLI:NL:HR:2023:835), om daarna af te sluiten met een pleidooi voor aanpassing van afdeling 6.5.3 BW.

Deze bijdrage gaat over twee arresten waarin algemene voorwaarden centraal staan. Het eerste arrest betreft de vraag of groothandelleveranciers dienstverrichters in de zin van de Dienstenrichtlijn zijn en hoe zij aan het elektronisch terbeschikkingstellen van algemene voorwaarden kunnen voldoen. Het tweede arrest behandelt de verplichting van rechters om de terbeschikkingstelling van algemene voorwaarden door gebruikers ambtshalve te controleren.