Het demonstratierecht is een fundamenteel recht dat wordt beschermd door de Grondwet en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Er zijn strafrechtelijke grenzen aan de uitoefening van dit recht in de Wet openbare manifestaties en in het Wetboek van Strafrecht. In dit artikel worden deze grenzen besproken aan de hand van recente strafzaken, zoals de zaken tegen de Blokkeerfriezen, Willem Engel van Viruswaarheid, klimaatklevers en klimaatactivisten. De strekking van het artikel is dat strafrechters in bepaalde gevallen de grenzen te ruim trekken en een te zware strafrechtelijke aansprakelijk aannemen voor mensen die hun demonstratierecht uitoefenen. Dat neemt niet weg dat die aansprakelijkheid vaak wel bestaat, maar dan in lichtere vormen dan het OM en de strafrechter veronderstellen.

Deze bijdrage vormt een verkenning van de meerwaarde van (aparte) strafbaarstelling van conversietherapie. Achtereenvolgens komen de ontwikkelingen die hebben geleid tot het indienen van het recente initiatiefwetsvoorstel tot strafbaarstelling van conversietherapie, de kernpunten van het wetsvoorstel, het verbod op conversietherapie in verhouding tot grondrechten en enkele delicten die wellicht reeds mogelijkheden bieden om conversietherapie te vervolgen, aan bod. Voorts volgt een verkenning van argumenten voor- en tegen aparte strafbaarstelling van conversietherapie. De conclusie luidt dat de wens om conversiehandelingen strafbaar te stellen sympathiek en logisch is, maar dat aparte strafbaarstelling van conversiehandelingen niet de meest aangewezen route lijkt.

Gedurende de coronapandemie kwam het gebruik van telehoren in strafzaken in een stroomversnelling. Nu deelname op afstand geen moeten meer is, is het tijd voor de fundamentele vraag: willen we het? In deze bijdrage wordt geïnventariseerd in hoeverre communicatie via een scherm daadwerkelijk anders is dan in elkaars fysieke aanwezigheid en hoe belangrijk die eventuele verschillen kunnen zijn in de context van een strafzitting. Aan de hand van een aantal deelaspecten – cognitieve belasting, volledigheid van communicatie, de invloed van beeld en geluid en connectiviteit – wordt geïllustreerd hoe complex het vraagstuk van telehoren is en de noodzaak van interdisciplinair onderzoek bepleit.